Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα Post απο το παλιό μου Blog


Καλησπέρα σας, σκέφτομαι εδώ και πολύ ώρα διάφορα, του τύπου: γιατί ζω; γιατί κάποτε θα πεθάνω; γιατί πληγώνομαι; γιατί η ζωή να είναι τόσο δύσκολη;; ΓΙΑΤΙ;...Όσο και Φιλοσοφικά να μοιάζουν τα ερωτήματα μου, τον τελευταίο καιρό όλο και πιο πολύ με απασχολούν. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί τις τελευταίες μέρες η καλύτερα τους τελευταίους μήνες, νιώθω όλο και πιο αδύναμος, νιώθω σαν ένας τραυματισμένος στρατιώτης να προσπαθεί να φτάσει τον στόχο του όσο και να πονάει πολεμώντας. Μερικές φορές όταν προχωράω στον δρόμο, χαζεύοντας τους ανθρώπους τριγύρω μου προσπαθώ να καταλάβω πως νιώθουν εκείνοι, έχουν τις ίδιες σκέψεις μαζί μου? φοβούνται και αυτοί τον θάνατο? φοβούνται και αυτοί την εγκατάλειψη?...δεν ξέρω...προχωρώντας τα βράδια στην Königstraße (Στουτγάρδη) παρακολουθώ τις κινήσεις των άπορων, η αλήθεια είναι πως τους λυπάμαι, και τότε καταλαβαίνω πως αυτοί είναι πιο αδύναμοι από μένα, αυτοί φοβούνται πιο πολύ τον θάνατο από μένα, η μήπως τον προτιμούνε παρά να πονάνε από τα εμπόδια που τους στήνει η ζωή? Ειλικρινά δεν ξέρω... Μια μέρα προχωρούσα βιαστικά στην Königstraße για να φτάσω στον προορισμό μου, ξαφνικά εκεί που ήμουν απορροφημένος από τις σκέψεις και την βιασύνη μου, άκουσα μια μελωδική και καθαρή φωνή να τραγουδάει στην άκρη του δρόμου...σταμάτησα, και αντίκρισα έναν ψηλό άντρα με ένα πόδι να στηρίζεται στην πατερίτσα του και ταυτόχρονα να παίζει την κιθάρα του τραγουδώντας τραγούδια ελληνικά για την ξενιτιά και την αγάπη. Ξέχασα την βιασύνη μου και απλά απολάμβανα τις νότες και τις μελωδίες που έβγαζε αυτός ο άνθρωπος από μέσα του, κάθησα εκεί για πολύ ώρα και άκουγα τα τραγούδια..τα έλεγε με τόσο συναίσθημα που κυλούσαν δάκρυα από τα μελαχρινά του μάτια, συγκινήθηκα...πήγα δίπλα του και του έβαλα τρία ευρώ στον γαλάζιο σκούφο του που τον είχε πεταμένο κάτω για να του βάζουν λεφτά...έστω κάτι λίγα να θρέψει την οικογένεια του, αν είχε.

Με αντίκρισε και μου είπε με σπαστά γερμανικά, ευχαριστώ πολύ και ο θεός να είναι πάντα δίπλα σου, συγκινημένος εγώ του απάντησα στα ελληνικά..εγώ ευχαριστώ..! Δεν μπορώ να καταλάβω τι με συγκίνησε πιο πολύ, το ότι ήταν άπορος? η ότι είχε μόνο ένα πόδι?..η και τα δυο μαζί?...όχι...δεν με συγκίνησαν αυτά, με συγκίνησε πως μέσα από τα τραγούδια και το συναίσθημα που διαπερνούσε από αυτά, ένιωθα έντονα την αγάπη και την επιθυμία του να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του και τα παράπονα του από αυτήν την ζωή, άραγε τι να έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος για να έχει τέτοια μοίρα?...Μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο απασχολημένοι με τα δικά μας προβλήματα και τα δικά μας θέλω, και ξεχνάμε τις παράλληλες επιθυμίες τον συνανθρώπων μας. Όσο και εγωκεντρική μοιάζει αυτή η άποψη μου είναι μια τραγική αλήθεια...

Well...

Ήταν μερικές από τις σκέψεις και αναμνήσεις μου από μερικά γεγονότα που πέρασα στην ζωή μου...έχω πια καταλάβει πως δεν είναι κακό να βοηθάς, να αγαπάς, να εκτιμάς...και ας μην σου το ανταποδίδει ο άλλος, αν και αχάριστο, είναι πια ανθρώπινο...δεν πρέπει να είναι κανείς τόσο απορροφημένος με τα δικά του, πιστεύω πως πρέπει να κοιτάμε και τους συνανθρώπους μας και ας μην μας συμφέρει πάντα...

αυτά για σήμερα...εύχομαι να μην σας μελαγχόλησα πολύ....δηλαδή αν με διαβάζετε...αν όχι πάλι καλά..απελευθερώνω τις σκέψεις μου...όπως σε ένα πολύτιμο ημερολόγιο...
Καληνύχτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου